Al Gore

Ruud Hawinkels

De klimaatgoeroe die zich sinds het einde van zijn politieke carrière volledig op het redden van het milieu richt mag natuurlijk niet ontbreken in een themaster Groen. Van een lange, succesvolle politieke carrière naar een idealistische zakenman die vecht tegen de opwarming van de aarde. Met zijn film “An Inconvenient Truth” werd hij in een klap het boegbeeld van de beweging tegen opwarming van de aarde.

De aarde heeft het zwaar te verduren sinds het begin van de industrialisatie. De broeikasgassen die wij uitstoten bij de verbranding van fossiele brandstoffen zorgen voor een CO2-concentratie in de lucht die volgens onderzoekers de afgelopen 650.000 jaar niet is voorgekomen, volgens Gore kan dit alleen te danken zijn aan de mens. In zijn boek en film An Inconvenient Truth betoogt Gore dat de temperatuurstijging een gevolg is van de CO2 uitstoot.

De gevolgen van de temperatuurstijging zijn wereldwijd overduidelijk en desastreus. Het merendeel van de gletsjers krimpt en sommige zijn al helemaal verdwenen, het poolijs op de Noord- en Zuidpool krimpt, meren in Afrika drogen op en er komen vaker zware orkanen voor. Dit zijn de stokpaardjes waarmee Gore zijn theorie duidelijk maakt bij het grote publiek, ondanks dat er over enkele gevolgen nog wel wat discussie is.

Prof. Revelle

Op de boerderij van de familie Gore in het kleine plaatsje Carthage in Tennessee maakt Al Gore al op vroege leeftijd kennis met de natuur. Hij helpt op het land en met het vee, maar omdat zijn vader, Al Gore Sr., als Afgevaardigde en later als Senator werkt, woont de familie acht maanden per jaar in Washington DC. Door deze jaarlijkse verhuizing ziet de jonge Al hoe mensen daar met de natuur omgaan en leert hij volgens eigen zeggen de waarde van het milieu.

Op de middelbare school gaat het Al goed af. Hij komt zijn toekomstige vrouw tegen en begint aan een opleiding op Harvard. Schrijven zit hem dan al in het bloed dus een major Engels lijkt een logische keuze. Als hij echter een vak over het milieu volgt van Professor Roger Revelle grijpt hem dit zo aan dat hij zijn major verandert naar Bestuurskunde.

Roger Revelle is de eerste wetenschapper die op het idee komt om de CO2-concentratie in de atmosfeer te meten. Op de hoogste vulkaan van Hawaï bouwt hij een meetstation waar dagelijks de CO2-concentratie gemeten wordt. De belangrijkste grafiek die dat oplevert en die Revelle ook aan student Gore liet zien tijdens een college, is te zien in de figuur hieronder:

Hoewel Gore de in 1991 overleden wetenschapper als een ware held beschouwt, is Revelle niet onverdeeld enthousiast over Gores interpretatie van de resultaten. Vooral het feit dat Gore de hoge concentratie uitsluitend aan de mens toewijst vindt Revelle twijfelachtig.

Gore als politicus

Na zijn studie moet Gore in dienst en tijdens de Vietnamoorlog is dat voor veel Harvard-studenten geen fijne gedachte. Gore besluit toch naar Vietnam te gaan om zijn vaders campagne niet te veel te schaden en om zijn plaats niet in iemand anders’ schoenen te schuiven.

Na slechts vijf maanden keert Gore alweer terug. Ondanks dat hij niet bij een gevechtseenheid zat, heeft de oorlog hem toch zo aangegrepen dat hij moeite heeft om zichzelf te hervinden. Hij gaat een religieuze studie doen aan de Vanderbilt University, die hij later vervangt door een rechtenstudie. Geen van beide studies maakt hij af door zijn plotselinge beslissing om zich beschikbaar te stellen voor een plaats in het Huis van Afgevaardigden.

Al Gore wordt vier keer verkozen in het Huis van Afgevaardigden voordat hij een stoel in de Senaat weet te bemachtigen. Tijdens zijn jaren in het Congres is Gore als gematigd Democraat een groot promotor van milieubescherming en technologische ontwikkeling. Naast zijn vele voorstellen om het milieu te beschermen is zijn belangrijkste voorstel de High Performance Computing and Communication Act, ook wel de ‘Gore Bill’ genoemd. Hierin wordt de ontwikkeling van het internet een geweldige stimulans gegeven.

Als Vice-President onder Clinton ziet hij zijn kans schoon om een CO2-tax in te voeren, maar de olie, kool en auto industrie komen met een goed georganiseerde gezamenlijke lobby en Gore’s plan sneuvelt in de Senaat.

Zijn strijd tegen de bureaucratie was met 350.000 ambtelijke banen minder een groot succes, maar wel zwaar bekritiseerd door de oppositie. De meeste banen verdwenen bij Defensie terwijl het Environmental Protection Agency geen enkele baan hoefde op te geven.

Controverses

In het boek An Inconvenient Truth beschrijft Gore het ongeluk van zijn zoon Albert III als een van de grootste keerpunten in zijn leven. Al en zijn vrouw Tipper moesten aanzien dat hun kind werd aangereden door een auto en daarna meters door de lucht vloog. Een jaar van revalidatie is nodig voor dat Albert er weer bovenop is.

Tijdens het revalidatie proces begint Al met het schrijven van zijn eerste boek ‘Earth in the Balance’. Hierbij maakt hij een diaserie waarmee hij lezingen geeft die de basis vormden voor An Inconvenient Truth.

Na zijn nipt verloren presidentscampagne in 2000 haalt Gore zijn diaserie weer onder het stof vandaan om zich door middel van lezingen voor het klimaat te gaan inzetten. Bij een van zijn lezingen in Hollywood wordt er een balletje opgegooid om er een film van te maken en zo komt in 2006 ‘An Inconvenient Truth’ uit.

Naast zijn lezingen richt Gore een investeringsmaatschappij op die uiteraard uitsluitend in groene fondsen investeert. Zijn andere initiatief is een TV zender met een milieubewuste insteek voor jongeren. Gore heeft inmiddels zoveel geleerd dat hij inziet dat er aan milieubescherming ook geld te verdienen valt en dat dit een voorwaarde is om bedrijven enthousiast te krijgen om duurzamer met het milieu om te springen.

Na het succes van An inconvenient Truth wordt Al Gore samen met het IPCC onderscheiden met de Nobelprijs voor de Vrede voor hun inzet om bewustwording van de klimaatverandering te genereren. Zijn film wordt naast een Nobelprijs ook nog met twee Oscars onderscheiden.

De zwaarste kritiek op de film komt uit Groot-Brittannië waar het Hooggerechtshof bepaalde dat de film niet op scholen vertoond mag worden zonder een appendix met negen kanttekeningen die de feiten afzwakken of zelfs afkeuren. Een bezorgde vader vond de film te eenzijdig en overgedramatiseerd om aan jonge kinderen te tonen.

De kritiek op hem persoonlijk komt dichter van huis waar het Tennessee Center for Policy Research (TCPR) ontdekt dat de familie Gore thuis in een maand meer energie verbruikt dan een gemiddeld Amerikaans huishouden in een jaar! De slappe excuses dat het een groter huis is met kantoorruimte verandert weinig aan de kritiek. Dat de Gores hun CO2 uitstoot afkopen (uiteraard bij Gores eigen investeringsmaatschappij) is nog eens koren op de molen voor de critici die beweren dat Gore de hele klimaatverandering overdrijft om er financieel beter van de worden.

Publicatie verschenen in Simon Ster 40.3